top
Historia

Historia parafii

 

Papieski Kruszyn za miedzą
Parafię dla osiedla Michelin oraz dla położonej po sąsiedzku dużej wsi Mielęcin i małej wioski Potok erygował biskup włocławski Karol Radoński tuż przed II wojną światową – 15 lipca 1939 roku. Wcześniej miejscowości te należały do parafii w Kruszynie. Ks. szambelan Paweł Załuska wybudował tu już w latach 1935-36 pierwszą kaplicę filialną, która potem rozbudowana dała początek parafialnej świątyni. Proboszczowie z Kruszyna sprawowali zrazu opiekę materialną i duszpasterską nad nową parafią. Michelin – filia kruszyńskiej parafii – stał się po latach dzielnicą Włocławka. Leżący za miedzą Kruszyna oparł się wchłonięciu przez miasto. Chociaż… Nieoficjalnie też jakby jest jego częścią. Przecież właśnie w Kruszynie, na lotnisku Aeroklubu Włocławskiego sprawował Eucharystię Jan Paweł II na włocławskim etapie swej pielgrzymki. Tak to dziwnie sprawił Duch Święty, patron michelińskiej parafii…

Barbarzyńcy w świątyni
Tworzenie się parafialnej wspólnoty zakłóciła okrutna wojna. W 1941 roku Niemcy wywieźli z Michelina do Dachau księży kanoników: Michała Skowronka, Józefa Jędrychowskiego i Józefa Nowickiego. Zginęli oni tam śmiercią męczeńską, dzieląc los wielu kapłanów diecezji włocławskiej, z błogosławionym biskupem Michałem Kozalem na czele. Kujawy z Włocławkiem hitlerowcy wcielili do Rzeszy; wraz z Wielkopolską miały tworzyć nową “odwiecznie niemiecką” prowincję – Kraj Warty. Na tych terenach Kościół katolicki nie miał prawa do istnienia. Katedrę włocławską i wiele świątyń w okolicy Niemcy zamienili na magazyny. Taki los spotkał też kościół w Michelinie.

Na hrabiowskiej darowiźnie
Po wojnie nadeszła pora na leczenie ran i odbudowę. Administrowaniem parafii zajmowali się kolejno księża: ks. Stanisław Mazierski – wówczas proboszcz parafii Kruszyn, późniejszy profesor i dziekan Wydziału Filozofii KUL – i ks. Jan Oświecimski. Już we wrześniu 1946 roku rozpoczął tu swą dziesięcioletnią posługę ks. prof. Stanisław Librowski, wybitny historyk i teolog, profesor KUL. Jego staraniem życie parafialne w Michelinie ustabilizowało się. Owej stabilizacji sprzyjało i to, że użytkowany przez parafię plac kościelny z budynkiem świątyni i cmentarzem, dotychczasowy właściciel pan Stanisław Michelis, przekazał aktem notarialnym (z 21 lutego 1946 roku) na rzecz parafii. Ksiądz Librowski przy wielkim zaangażowaniu parafian i tę darowiznę zagospodarował wzorowo.

Duszpasterze utytułowani
W śród pierwszych, jeszcze przedwojennych administratorów młodej parafii był ks. Józef Iwanicki, późniejszy profesor filozofii i rektor KUL. Tak się przedziwnie złożyło, że i potem wielu tutejszych duszpasterzy miało tytuły naukowe i związki z katolicką uczelnią lubelską oraz z włocławskim Wyższym Seminarium Duchowym. W latach 1956-58 parafią zawiadywał ks. Tadeusz Kania, wykładowca teologii we włocławskim Wyższym Seminarium Duchowym. Z jego inicjatywy wybudowano stały budynek parafialny i przeprowadzono wiele gospodarskich prac; ks. Kania posiadał szczególny dar mobilizowania parafian. Po nim administrowaniem parafii trudzili się: ks. prałat Stanisław Piotrowski i ks. Henryk Wieczorek, a następnie przez sześć lat ks. Leonard Karolewski, do dziś z wielkim szacunkiem wspomniany przez starszych parafian. Na krótko – w 1965 roku – do Michelina zawitał ks. Tadeusz Gutowski, sędzia Sądu Diecezjalnego, a od 1966 do 1975 roku proboszczem parafii był ks. Władysław Mroziński, wykładowca muzykologii w seminarium duchownym. Ks. Tadeusz Przybylski, wykładowca filozofii w WSD, to kolejny duszpasterz michelińskiej wspólnoty w latach 1975-81, również wspomniany z serdecznością.

Czas budowie sprzyjający
W czerwcu 1981 roku probostwo objął ks. prałat Zygmunt Sobieraj i od razu – ze względu na sprzyjający, “solidarnościowy” czas – podjął starania o pozwolenie na budowę nowej świątyni. Ks. biskup Jan Zaręba, ówczesny ordynariusz włocławski – przez kronikarzy diecezji nie bez racji nazwany potem “budowniczym kościołów” – z całą mocą poparł owe starania, uwieńczone stosownym pozwoleniem władz (z końca 1983 roku). Planowana z ogromnym rozmachem inwestycja obejmowała nie tylko nową, przestrzenną, dwupoziomową świątynię (projektu architekta Jana Kopydłowskiego), ale również plebanię i Dom Dobrego Pasterza – dla księży emerytów. Przy wielkim zaangażowaniu proboszcza i parafian udało się ukończyć budowę plebanii już w lipcu 1984 roku, a prace przy pozostałych obiektach doprowadzić do poziomu “zero”. 17 lipca 1986 roku bp. Jan Zaręba uroczyście wmurował kamień węgielny, wyjęty z grobu św. Piotra w Rzymie i poświęcony przez Ojca Świętego, w mury budującej się świątyni. Przez następne lata trwały prace przy skomplikowanych konstrukcjach kościoła i budynku dla księży emerytów. W 1991 roku zamknięto stan surowy świątyni, a w grudniu 1992 roku ordynariusz włocławski bp. Bronisław Dembowski dokonał uroczystego otwarcia i poświęcenia Domu Dobrego Pasterza. Przemiany w latach 90. Wpłynęły na obniżenie tempa prac przy nowej świątyni.

19 kwietnia 1995 roku biskup ordynariusz powołał na stanowisko proboszcza michelińskiej parafii księdza kanonika Dionizego Adama Lewandowskiego z parafii Świerczyn, a dotychczasowego duszpasterza przeniósł do Sieradza. Nowy proboszcz podjął rozpoczęte dzieło swego poprzednika. Pasterka w 1999 roku o godzinie 24.00 była pierwszym nabożeństwem sprawowanym w górnym kościele. Autorem projektu aktualnego wnętrza kościoła jest Andrzej Zdanowski, a autorem drogi krzyżowej oraz czterech płaskorzeźb jest znany włocławski rzeźbiarz Antoni Bisaga. Autorami monumentalnego witraża wyobrażającego Ducha Świętego są artyści Ewa i Andrzej Bednarscy z Rypina. W dniu 8 czerwca 2003 roku, biskup Wiesław Alojzy Mering dokonał poświęcenia ołtarza i świątyni.

21 października 2017 roku proboszczem Parafii Ducha Świętego we Włocławku mianowany został – decyzją bp. Wiesława Alojzego Meringa – ks. kanonik dr Sebastian Osiński. Dotychczasowy proboszcz – ks. kanonik Dionizy Adam Lewandowski – przechodząc na emeryturę, pozostał w parafii w charakterze rezydenta. Aktualny proboszcz od początku swej kapłańskiej drogi (tj. od 2004 roku) związany jest z michelińską parafią. Pełnił w niej trzykrotnie funkcję wikariusza, przez ponad sześć lat był w niej rezydentem (pełniąc jednocześnie funkcję sędziego diecezjalnego w Sądzie Kościelnym Diecezji Włocławskiej). Troską aktualnych duszpasterzy oraz wiernych, włocławska świątynia której patronuje Trzecia Osoba Trójcy Świętej, zachowuje dotychczasowe i zyskuje jednocześnie nowe piękno.

Klimat dla osób życia konsekrowanego

Michelińska Parafia Ducha Świętego jest pod wieloma względami wyjątkowa. Chyba nie tylko zdrowy, leśny klimat miał wpływ na to, że upodobały sobie to pod włocławskie osiedle osoby  życia konsekrowanego. Dość wspomnieć, że znajduje się tu kilka domów zakonnych. Mają swoje siedziby: Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, Zgromadzenie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, Zgromadzenie Sióstr Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny oraz Zgromadzenie Braci Pocieszycieli z Getsemani.
Na pewno nie sam klimat, lecz patronujący parafii Duch Święty sprawił, iż mieści się tutaj dom sióstr karmelitanek bosych. A karmel to przecież skarb nie tylko parafii, lecz dla całego lokalnego Kościoła; stąd emanuje wielka siła kontemplacyjna modlitwy. Tuż przy parafialnym kościele mieści się “Dom Dobrego Pasterza” – spokojna przystań dla księży emerytów. Na terenie parafii znajduje się Zakład Karny, który posiada kaplicę pw. bł. bp. Michała Kozala. W michelińskiej parafii ma wreszcie siedzibę znane w całej Polsce Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników.